3 - Królewna Śnieżka

 

ROZDZIAŁ III

Królewna Śnieżka

 

 

Daisy

„Co ci się stało w twarz?”

Spojrzałam na dzieciaka stojącego obok mnie, kiedy siedziałam na ławce w Washington Park, miejscu, do którego uciekłam z mieszkania, moich myśli, mojego życia.

I tych stokrotek.

Nawet ja nie mogłam czuć się jak gówno w domu pełnym stokrotek.

Nie myślałam o stokrotkach.

Spojrzałam na dzieciaka, który był młodym nastolatkiem, może nawet młodszym, Latynosem i już bardzo przystojnym chłopcem. Miał ze sobą innego chłopca, czarnego, krępego. Widziałam, że ten drugi będzie wysoki, a jeszcze nie wyrósł na to, kim się stał, ale obietnica tego była widoczna. Stał dalej, ocieniony cieniem drzewa, nie na tyle śmiały, by podejść, więc zwróciłam uwagę z powrotem na tego, który podszedł bliżej.

„Niegrzecznie jest zadawać takie pytanie, Cukiereczku” - powiedziałam.

„Mam nadzieję, że od razu mu wpieprzyłaś” - powiedział, a ja żałowałam, że nie mogę się tym podzielić.

Przyjrzałam mu się bliżej.

„Kurwa, nie udało ci się mu wpieprzyć” - mruknął dzieciak, jego twarz przybrała twardy wyraz, a moja uwaga stała się ostrzejsza.

Kiedy to się stało, zauważyłam, że potrzebuje prysznica. Fryzjera. Ubrania na zmianę.

Jedzenia.

I widział rzeczy, których inni nie widzieli.

Przede wszystkim bez względu na to, co powiedziała mu moja twarz, inne dzieci w jego wieku nigdy by tego nie widziały. Do diabła, nawet większość dorosłych nie przeczytałaby tego na mnie.

Cholera, był uciekinierem.

Przechyliłam głowę - „Kiedy ostatnio coś jadłeś, chłopcze? A tak przy okazji, dzieciak w twoim wieku nie powinien mówić kurwa. Comprende?”

Jego twarz stała się jeszcze twardsza, zanim jego oczy wyszły poza mnie, jego ciało spięło się, a jego przyjaciel powiedział pilnie - „P, chodźmy”.

Nie zwlekał. Obaj wystartowali i szybko zniknęli, nawet w otwartym parku w słoneczny dzień.

To było wtedy, gdy ktoś zasłonił mi słońce, więc szybko zwróciłam swoją uwagę w tamtą stronę, przygotowując się, by rzucić się z ławki i biec, jeśli będę musiała.

Nie ruszałam się, gdy zobaczyłam Marcusa Sloana stojącego obok w innym nienagannym garniturze, z rękami w kieszeniach spodni i oczami skierowanymi na mnie.

„Daisy” - mruknął.

Proszę, Boże, niech to się nie dzieje.

Moja twarz nadal była bałaganem, o czym zaświadczył ten dzieciak, który podszedł i mi o tym wypomniał.

A ja byłam…

Racja…

Mną.

„Panie Sloan.”

„Marcus” - poprawił mnie.

Okej, to się działo.

Uniosłam nieco podbródek i trzymałam go tak, ale nic nie powiedziałam.

Miał na sobie okulary przeciwsłoneczne, przydymione, które były eleganckie i prawdopodobnie kosztowały fortunę.

Będąc główną tancerką u Smithiego mogłam sobie pozwolić na takie okulary (no nie te, te były dla mężczyzny, ale podobne dla dziewcząt).

Po latach ciułania, zrobiłam to.

Rozbierając się.

Smithie dawał mi płatny urlop. Miałam wrócić, gdy tylko siniak zniknie z mojej twarzy, a strupy zniknął z mojego ciała.

Robiłam to, bo miałam jedno Porsche do spłacenia. A jakie to ma znaczenie dla innych, co zrobiłam. Płacono mi za tańczenie dla palantów z twardymi. Nie było powodu, żeby tego nie robić.

I tak, nawet po tym, co mi się przydarzyło. Wiedziałam bez wątpienia, że nie dlatego zgwałcił mnie tamten dupek. Dupki robili takie gówno kobietom, bez względu na to, jak zarabiały na życie, głównie dlatego, że byli dupkami.

Mimo to wiedziałam, że, nawet spoza okularów, Marcus Sloan mnie obserwuje.

Nie podobało mi się to, ale zadziałał trening panny Annamae i powiedziałam - „Dziękuję za kwiaty”.

Pochylił głowę, ale nic nie powiedział.

„Są naprawdę miłe, ale możesz przestać ich wysyłać” - powiedziałam mu.

Nadal nic nie powiedział.

Cokolwiek.

Rozejrzałam się po naszym rejonie parku i z powrotem na niego.

„Często spacerujesz po Washington Park?” - spytałam.

Wtedy przemówił - „Chciałbym zabrać cię dziś na kolację”.

Gapiłam się na niego bez okularów przeciwsłonecznych, więc mój wyraz twarzy prawdopodobnie nie był trudny do odczytania. Nawet gdybym je miała na sobie, moje usta były otwarte, co by mnie zdradziło.

Zatrzasnęłam je i wyprostowałam plecy.

To spowodowało tylko ślad bólu, ponieważ napięcie strupów przypomniało mi, że tam były.

„Dziękuję, ale kwiatami dałeś znać co myślisz. I nie masz się o co martwić. Wracam do pracy i nikogo nie winię za to, co się stało, z wyjątkiem dupka, który mi to zrobił.”

Skinął głową, ale nawet robiąc to, powiedział - „Obawiam się, że to jasne, że kwiatami nie dałem znać co myślę.”

Co?

„To, co próbuję powiedzieć, panie Sloan…” - zaczęłam wyjaśniać.

„Marcus”

„Marcus” - warknęłam i patrzyłam, jak jego bardzo piękne wargi drgają.

Cokolwiek.

Kontynuowałam.

„Ty i Smithie nie będziecie mieli ze mną żadnych problemów.”

„Nie podejrzewałem, że będziemy.”

„Dobrze” - odparłam - „Więc dziękuję za…” - uniosłam rękę i przeleciałam nią w powietrzu, obserwując, jak jego okulary przesuwają się do niej i pozostają na niej zablokowane w sposób, który sprawił, że poczułam się dziwnie - „Twoją uprzejmość, ale nie ma potrzeby, aby to dalej ciągnąć.”

Kiedy położyłam rękę na kolanach, zakołysał się z powrotem na piętach, a jego okulary przeciwsłoneczne wróciły do mnie.

Przez długi czas nic nie mówił, po prostu na mnie patrzył, a ja walczyłam z wiciem się.

Wreszcie się odezwał. A kiedy to zrobił, jego głęboki głos ciepło owinął się wokół słów, przekazując mi to ciepło - „Daisy, bardzo chciałbym zabrać cię na obiad”.

„Dzięki” - odpowiedziałam ostro, używając swojego tonu, by zwalczyć to zabawne uczucie, które wciąż narastało - „Ale nie, dziękuję. Nie potrzebuję randki z litości, nie wspominając o tym, że…” - ponownie uniosłem rękę, tym razem, by gestem sztywno wskazać moją twarz - „Nie czuję się dobrze, idąc w jakieś wyszukane miejsce i będąc na wystawie.”

„Nie żałuję cię” - powiedział mi.

„Naprawdę?” - zapytałam, ponownie przechylając głowę, czując, jak moje włosy się poruszają i widząc, jak jego głowa lekko się porusza, więc wiedziałam, że to obserwuje. - „Dziewczyny, która zdarła skórę z tyłka na parkingu, ponieważ jakiś facet zerwał jej ubranie, rzucił ją na asfalt i wywalił ją, kiedy była tylko trochę przytomna?” - podniosłam i skinęłam głową - „Racja. Rozumiem. Nie żałujesz takiej dziewczyny. Mojego rodzaju. Pracuję przy słupie, mam to, co nadchodzi.”

Przestałam mówić, ale zrobiłam to tak gorąco, że głupio nie zwracałam na niego uwagi, kiedy to robiłam.

Więc kiedy przestałam mówić, nie miałam innego wyboru, jak tylko zwrócić na niego uwagę, ponieważ cały Marcus Sloan się zmienił. Każda komórka. Każda cząsteczka.

Zmiana wypełniła powietrze i krążyła wokół mnie, wciągając mnie w swoje sidła, jakbym była Królewną Śnieżką sięgającą po jabłko, wiedząc nawet o niebezpieczeństwach, które czai się, gdybym je ugryzła.

„Źle się wyraziłem” - szepnął, a jego słowa ślizgały się po mojej skórze, ale nie jak wąż.

Jak jedwab.

I robiły to, kiedy on mówił - „Nie żałuję cię. Przykro mi z powodu tego, co ci się przytrafiło. Tego, co zniosłaś. Bardzo mi przykro, Daisy. Nie chcę jednak jeść z tobą kolacji, bo mi cię żal. Chciałbym zjeść z nimi kolację z tobą, ponieważ jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem.”

Tak.

Na to też otworzyłam usta.

„Dla ciebie jest za wcześnie” - mruknął - „Przepraszam. Zrobimy to powoli. W związku z tym będę zaszczycony, jeśli zjesz ze mną lunch w piątek. Gdzieś cichym miejscu, gdzie nie poczujesz się wystawiona na pokaz.”

„Jest środa” - powiedziałam mu coś, co prawdopodobnie wiedział, ale była środa, więc nie było mowy, żeby moja twarz była w porządku, aby pójść gdziekolwiek na lunch do piątku.

Ani trochę.

Na pewno nie z takim mężczyzną jak on.

Powoli oznaczało powoli. Do piątku pozostały tylko dwa dni. To nie było powolne!

„Tak” - zgodził się.

„Ja… ty… hmmm…” - przestałam mówić.

„Piątek” - zarządził.

„Nie” - szepnęłam.

Wydawał się nachylać do mnie. Widząc ten ruch, zeskoczyłam z ławki i cofnęłam się o duży krok. Wyciągnął ręce z kieszeni i uniósł je na boki.

„Daisy, ja nie…”

„Nie” - pokręciłam głową - „Żadnych więcej kwiatów. Żadnego lunchu w piątek.”

„Proszę, ja po prostu…”

„Nie” - wyszło zduszone.

Potem odwróciłam się i uciekłam.

Ale usłyszałam, jak krótko rozkazał, oczywiście nie do mnie - „Upewnij się, że wróci bezpiecznie do domu.”

A ktokolwiek to był, zrobił to, bo mercedes ciągnął się za moim porsche i to było coś, obok czego można by było przejść obojętnie.

Szlag.

Cholera.

Gówno.

Stałam w oknie w moim mieszkaniu, wpatrując się w mercedesa, którego kierowca nie ruszył się z siedzenia przy krawężniku przed moim budynkiem.

Bzdury.

Cholera.

Gówno.

W porządku.

Cokolwiek.

Gówno się stało. Potem to przestawało się dziać i ruszyłaś dalej.

Cokolwiek to było z Marcusem Sloanem, też przestanie się dziać.

I poszłabym dalej.

Odwróciłam się od okna.

A wszystko, co widziałam, to stokrotki.

*****

„Podoba mi się to, ale potrzebuje trochę blasku” - powiedziałem Chardonnay późnym rankiem w piątek rano, siedząc w garderobie tancerek u Smithiego, kiedy pokazywała mi swoje nowe łachy, wykonując niektóre ruchy. To było blade, stringi i sandały na platformie.

Nadal potrzebowała blasku.

„Daisy, gdzie ja mam położyć blask?” - zapytała, wpatrując się w swoje głównie nagie ciało.

„Sklej trochę gówna i nałóż to na swoją piczkę, dziewczyno” - poradziłam - „Jak chłopcy mają tam oczy, to jest zakryte, a oni nie patrzą na twoje cycki. Cóż, przynajmniej nie przez cały czas.”

„To wymaga kontemplacji” - mruknął Chardonnay.

To wymaga kontemplacji.

Ta suka mnie dobijała.

Nazywała się nie Chardonnay. To była Penelope. Była w klasie seniorów pre-med, już przyjęta do szkoły medycznej. Była też gównem, ponieważ prawie wszyscy wiedzieli, że się rozbiera i nie obchodziło jej to.

„Zanim będę ćwiczyć reumatologię” - powiedziała mi - „dostanę pieniądze i wszystko będzie moje. Kupię sobie BMW i duży dom w Cherry Hills i zrobię to od razu, ponieważ nie będę mieć kredytów studenckich. Więc mogą myśleć, co chcą. Mogą też pocałować mnie w dupę.”

Oczywiście nie mogłam winić tego sposobu myślenia.

„Czarne na czarnym, ale też trochę srebrne” - poradziłam - „Subtelne, ale ma mocne uderzenie.”

„Nie jestem pewna, czy moje moce pistoletu do klejenia są wystarczające” - odpowiedziała.

„Zdejmij to. Wypłucz to i daj mi tę sukę” - powiedziałam jej - „Jestem mistrzynią walki z pistoletem do klejenia i wystawię cię.”

Uśmiechnęła się do mnie, gdy ktoś zapukał do drzwi.

Patrzyłam w tamtą stronę, gdy Chardonnay zawołała - „Chwileczkę” - Jej następne było „Okej, przyzwoicie” - Odwróciłam się do niej i zobaczyłam, że narzuciła szlafrok.

Widziałam też, że wpatrywała się w drzwi z wielkimi oczami i rozchylonymi ustami. Spojrzałam ponownie na drzwi i wtedy ja też miałam wielkie oczy i rozchylone usta.

Do diabła.

Marcus Sloan kiwnął brodą w Chardonnay i spojrzał na mnie.

„Daisy, czy mogę prosić o słowo?” - zapytał.

Nie, nie mógł.

„Ja tylko…” - zaczęła Chardonnay.

„Możesz tu zostać” - powiedział jej Marcus - „Daisy i ja pójdziemy do biura Smithiego.”

Nie, nie pójdziemy.

„Nie sądzę…” - zaczęłam.

Nie dokończyłam już, ponieważ jego oczy spojrzały na mnie.

Nigdy nie patrzył na mnie bez okularów przeciwsłonecznych.

Miał niebieskie oczy.

Były wspaniałe.

Było też coś więcej. Te oczy widziały wiele rzeczy.

Niewiele z nich dobrych. Wiele z tych złych rzeczy było bardzo złych.

Zrozumiałam to.

Rany, zrozumiałam.

Ale było jeszcze coś więcej.

Innej osobie mogłoby się wydawać, że jego oczy były przerażające, ponieważ widziały to wszystko i nie przejmowały się tym, ale nie były zimne i bezosobowe, tylko cyniczne i przebiegłe.

Nie uważałam ich za przerażające.

Uważałam je za zniewalające.

Wszedł do pokoju, ale uniósł rękę na bok, by wskazać drzwi i powiedział w zaproszeniu, które nie było nim, a raczej rozkazem - „Daisy”.

Było coś w mieszance jego dżentelmeńskiego zachowania i jego władczego tonu (i, nie oszukujmy się, obecności), co sprawiło, że podniosłam tyłek z krzesła, na którym siedziałam, i ruszyłam w jego stronę.

Nie był przeszkodą w wyjściu za drzwi, więc się nie poruszył.

Jednak poruszył się po tym, jak przeszłam obok niego, ponieważ poszedł za mną.

Potem położył dłoń lekko na moich plecach.

Brak ciśnienia. Tylko dotyk.

Nawet przy „tylko dotyku” poczułam, jak napinają mi się ramiona. Ale nie chciałam ujawniać mojej reakcji, dawać mu jakiejś informacji o mnie, sprawiać, by myślał, że się boję lub chronię siebie, zwłaszcza po tym, co wiedział, że mi się przytrafiło i z głupcem, którego zrobiłam z siebie w Washington Park.

Kiedy szliśmy korytarzem, do klubu i w stronę schodów, które prowadziły do biura Smithiego, moje napięcie związane z byciem dotkniętym stało się czymś innym, co mnie przeniknęło.

Nie naciskał na mnie. Nie prowadził mnie.

Był dżentelmenem eskortującym kobietę po klubie ze striptizem tak, jak powinien to robić dżentelmen, niezależnie od tego, czy był to klub ze striptizem, w którym była striptizerką.

Znowu zaczęłam czuć się dziwnie.

Jego dotyk opuścił mnie, gdy wspinaliśmy się po schodach i byłam zawstydzająco świadoma, że nadal byłam lekko zesztywniała po tym, co mi się przydarzyło, nie wspominając już o tym, że mój tyłek mógł się pokrywać z jego oczami.

Przebrnęłam przez to i zatrzymałam się na najwyższym podeście przed drzwiami, patrząc w dół, kiedy wspinał się na ostatnie dwa stopnie.

Położył rękę prosto na klamce i mruknął - „Nie ma Smithiego.”

Pchnął drzwi, ale się nie poruszył. Czekał tam i robił to patrząc na mnie. Wtedy zdałam sobie sprawę, że chciał, żebym weszła przed nim.

Otworzył drzwi.

Dla mnie.

Zaczęłam czuć się śmieszniej i szybko weszłam do biura.

Nie odeszłam daleko, zatrzymując się w środku i zwracając się do niego. Nie odszedł też daleko, ale, co dziwne, odsunął się od drzwi i przeszedł przez przestrzeń.

Innymi słowy, nie blokował mnie. Gdybym chciała odejść, miałam prosty strzał. Nie stał mi na drodze.

O mój.

„Mamy plany”.

Skupiłam się na nim, zamiast na swoich myślach.

„Słucham?”

„Lunch. Dzisiaj. Ty. I ja. Mamy plany.”

Słowa były krótkie. Niecierpliwe. Ale i tak nie nieuprzejme.

Nie wiedziałam, jak mu się to udało, ale nie poświęciłam temu zbyt wiele czasu.

Musiałam to zrobić. Był moim szefem (w pewnym sensie). Był też ważnym człowiekiem. Nie wiedziałam niczego poza faktem, że wiedziałam o tym i nie mogłam o tym zapomnieć ani na sekundę.

Więc jeśli chciał „słowa”, musiałam mu je dać.

A potem uciekać.

„Nie, nie mamy”.

„Nasze ostatnie spotkanie nie poszło tak, jak się spodziewałem, ale myślałem, że jasno przedstawiłem swoje zamiary” - odpowiedział.

Nie wiedziałam, jak na to zareagować, bo on to zrobił, po prostu nie rozumiałam tego ani nie chciałam.

Nagle zaszła w nim zmiana i chociaż złagodziła jego rysy, ogrzała cynizm z jego oczu, nadal czułam, jak rośnie napięcie w moich ramionach.

„Czy wszystko w porządku?” - zapytał cicho.

„Uh, tak” - odpowiedziałam normalnie.

Z jakiegoś powodu spojrzał na parter, poza mnie, a potem znowu na mnie.

„Jesteś tu.” - teraz jego głos nie był cichy, był miękki z pytaniem i troską.

Tutaj.

Gdzie, za budynkiem zostałam zgwałcona nieco ponad tydzień temu.

Boże, musiałam uciec od tego człowieka.

„Tak” - zgodziłam się - „Jestem tutaj.”

„Powinnaś tu być?”

„Chardonnay miała pytanie dotyczące garderoby” - wyjaśniłam.

I znowu wyraz jego twarzy się zmienił. Tym razem to nie ukrywało, że myślał, że mam bzika.

„Słucham?”

„Chardonnay. Miała pytanie dotyczące garderoby” - powtórzyłam - „A jej współlokatorki to suki. Całkowicie osądzające striptiz, więc nie mogła pokazywać mi u siebie, ponieważ musi pokazać mi swoje ruchy w swoim nowym stroju i one są tam. Nie mogła przyjść do mnie. Więc jesteśmy tutaj.”

„Dlaczego nie mogła przyjść do ciebie?”

Nie mogłam mu tego powiedzieć. Nie mogłam mu powiedzieć, że to dlatego, że moje mieszkanie było pełne stokrotek i nie chciałam odpowiadać na pytania, które mogło  to przynieść. Nie chciałam powiedzieć Chardonnay ani nikomu innemu nie tylko, skąd pochodzą te stokrotki, ale także, że w moich najgorszych chwilach ich jasne, szczęśliwe piękno było jedyną rzeczą, którą widziałam.

Więc nic nie powiedziałam.

„Czy ona wie, co się z tobą stało?” - zapytał delikatnie.

Przytaknęłam.

Jego usta stały się twarde i prawdopodobnie z tego powodu jego słowa były zwięzłe - „Powinna być bardziej wrażliwa”.

„Nic mi nie jest, panie…”

„Marcus” - wyciął.

„Racja. Marcus. Przepraszam” - mruknęłam.

„Smithie tu nie ma” - poinformował mnie.

Udostępnił już te informacje, więc nie wiedziałam, dlaczego mi to powtarzał.

„Okej” - odpowiedziałam.

„Oznacza to, że nie przyjeżdżasz tutaj z jakiegokolwiek powodu, chyba że Smithie lub Lenny są tutaj, a jeśli musisz tu być, a żaden z nich nie jest dostępny, aby być z tobą przez cały czas, zadzwoń do mnie. Postawie na tobie mężczyznę.”

W każdym momencie?

Postawi na mnie mężczyznę?

Gapiłam się na niego.

Sięgnął do kieszeni wewnątrz marynarki, wyjął srebrne etui na wizytówki, otworzył je i wyjął jedną. Zamknął je, zwrócił i podszedł do mnie, zatrzymując się niezbyt blisko (na szczęście).

Uniósł wizytówkę między nami, podając mi ją z dwoma wyciągniętymi palcami.

Panie, ten mężczyzna był w porządku. Nawet oferując wizytówkę!

„Nie… nie…” - przełknęłam, ignorując wizytówkę - „potrzebuję mężczyzny przy sobie”

Jego oczy też stały się twarde i na ich błyszczącą furię w końcu zaczęłam się go bać. Walczyłam, cofając się o krok.

„Nie znaleźli go” - szepnął.

„Wiem” - szepnęłam.

I to sprawiło, że zadrżałam. Nie myślałam o tym. O fakcie, że facet, który mnie zgwałcił, uciekł. Smithie powiedział, że się tym zajął.

Detektyw Jimmy Marker, który rozmawiał ze mną w szpitalu, kiedy personel wezwał policję po tym, jak karetka mnie tam zabrała, powiedział, że zrobi wszystko, co w jego mocy, aby go znaleźć.

Myślałam tylko o tym.

„Musisz być bezpieczna. Więc będziesz bezpieczna” - zadekretował, unosząc wizytówkę wyżej między nami.

„Musisz przestać wysyłać mi kwiaty” - nie wydałem rozkazu, ponieważ mój głos był trochę chwiejny, ale miałam nadzieję, że zrozumie moją wiadomość.

„Przestanę, jeśli jutro pójdziesz ze mną na lunch.”

„Musisz przestać prosić mnie o lunch”.

„W porządku. W takim razie jutro idź ze mną na obiad.”

„Panie Sloan …”

Pochylił się do mnie, jego twarz była blisko, mogłam poczuć jego kosztowną wodę kolońską i zatrzasnęłam usta.

„Marcus” - szepnął.

„Okej” - westchnęłam.

„Jutro obiad”

„Nie.”

Zignorował mnie.

„Odbiorę cię o siódmej. Nie będziesz wystawiona na pokaz. Ale będziesz bezpieczna przed wszystkim, co uznasz, że może wystawić cię na niebezpieczeństwo, łącznie ze mną. Po prostu chcę twojego towarzystwa na kolacji. To wszystko, Daisy.”

„Proszę, przestań to robić”.

Uniósł brwi - „Dlaczego?”

„Musisz pytać?”

„Daisy” - powiedział delikatnie, sięgając do mnie, chwytając mnie za rękę i przyciskając wizytówkę do mojej dłoni. Zaciskając wokół niej moje palce, nadal lekko mnie obejmował, a ja nie odsunęłam się, ponieważ nie chciałam też dzielić się tym, co by to ujawniło.

„Zostałaś skrzywdzona. Zostałaś ranna. Ale to, co ci się przydarzyło, nie sprawiło, że przestałaś być tym, kim jesteś, ani nie sprawiło, że nie powinnaś żyć swoim życiem i cieszyć się tym.”

„Nie mówię o tym”

„W porządku, więc wyjaśnij mi, o czym mówisz.”

„Nie mam na to ochoty”.

Raz skinął głową - „Dobrze, więc wyjaśnij mi to jutro wieczorem podczas kolacji.”

„Marcus …”

„Nie poddam się”.

To zaczynało mnie denerwować, więc powiedziałam zepsutym głosem - „Cóż, to nie sprawia, że czuję się naprawdę brzoskwiniowo.”

Jego świetne usta drgnęły i zapytał - „Czy uważasz mnie za nie atrakcyjnego?”

Czy był szalony?

„Oczywiście uważam, że jesteś atrakcyjny. Jesteś wszystkim …”

Przerwałam wtedy, nie ponieważ zwróciłam uwagę na to, co mówiłam, ale głównie ze względu na fakt, że nie powinnam w ogóle tego mówić.

Te jego świetne usta wykrzywiły się w uśmieszku.

O Boże.

„Jestem wszystkim czym?” - popchnął.

„Czy możesz się odsunąć?” - warknęłam.

Ku mojemu szokowi nie tylko puścił mnie i ale też cofnął się o krok.

Będziesz bezpieczna przed wszystkim, co uznasz, że może wystawić cię na niebezpieczeństwo, łącznie ze mną.

Zaczęłam dziwnie oddychać.

„Czy mam wyjaśnić, dlaczego nie chcę się poddawać?” - zapytał.

Do diabła, nie.

„Nie” - odpowiedziałam.

Zwolnił to i powiedział - „Chcę, żeby było jasne. Nie chcę pchać się na siłę.”

„Cóż, przegrasz” - podzieliłam się.

Uśmiechnął się.

Poczułam, jak ścisnęło mi się gardło.

Z tym uśmiechem cynizm i chytrość zniknęły mu z oczu. Zamigotały do mnie.

Zamigotały do mnie.

„Mylisz się” - powiedział cicho - „Nie chcę iść na siłę Nie chcę tego robić w tempie, z którym nie będziesz czuła się komfortowo. Nie z tym, co ci się przydarzyło, ale powinnaś zrozumieć, że nie zrobiłbym tego, nawet gdyby ci się to nie przytrafiło. Więc to ty nadasz tempo. Dopóki jest postęp.”

„A jeśli nie chcę, żeby był postęp?”  -zapytałam.

„W takim razie chciałbym, abyś w swojej uprzejmości powiedziała mi, dlaczego nie.”

„A ja chciałabym, żebyś w twojej uprzejmości nie kazał mi tego robić” - odparowałam.

Przyglądał mi się przez sekundę, a potem spojrzał poza mnie.

Znowu się zmienił i zrobił to robiąc kolejny krok ode mnie, a jego twarz była tak zamknięta, że nawet nie wróciły cynizm i chytrość.

Nic mi nie dał.

„Rozumiem” - mruknął.

Nie powinnam była pytać.

Naprawdę nie powinnam.

Zapytałam - „Rozumiesz co?”

„Wiesz kim jestem.”

„Tak. Jesteś Marcus Sloan.”

Potrząsnął głową - „Nie o to mi chodzi i wierzę, że to rozumiesz.”

Właśnie wtedy zrozumiałam.

I to, co zrozumiałam, rozśmieszyło mnie.

Po prostu wylał się ze mnie śmiech. A domyśliłam się, że naprawdę muszę się śmiać, ponieważ zrobiłam to tak mocno, że pochyliłam się nad tym, obejmując ramionami swój brzuch.

Kiedy zebrałam się w sobie, wciąż chichocząc, wyprostowałam się, uniosłam dłoń do oka i przetarłam po mokrej powierzchni, mając nadzieję, że moja wesołość nie zepsuła mojego makijażu, wiedząc, jak musiałam się wyczyniać cuda, aby ukryć blaknące siniaki tego ranka.

„To zabawne” - powiedziałam niepotrzebnie.

Nie znalazł nic zabawnego. Wciąż wyglądał na zamkniętego, ale był też ślad przebicia, którego nie zrozumiałam.

„Twój śmiech brzmi jak dzwoneczki” - szepnął.

Natychmiast przestałam chichotać.

Wyraźnie zebrał się w sobie i mówił dalej - „Mimo to nie jestem pewien, co było zabawne.”

„Ty” - podzieliłam się.

„Ja?” - zapytał.

„Myślisz, że będę miała problem z tym, że jesteś Marcusem Sloanem” - rozszerzyłam.

„Czy wiesz kim jestem?”

„Nie” - wzruszyłam ramionami - „Również nie obchodzi mnie to. Chociaż, to nie, nie oznacza, że nie wiem. Po prostu tak naprawdę nie wiem. Wciąż mnie to nie obchodzi. I nie dlatego nie chcę z tobą zjeść kolacji.”

„Nadal nie rozumiem.”

„Słodziaku, jestem striptizerką.”

„Tak. I?”

Zamknęłam się.

Drogi Boże, myślał, że ja uważam, że jestem lepsza od niego.

Nie.

On myślał, że ja myślałam, że mam powód, by myśleć, że jestem lepsza od niego.

„Nie oceniam” - powiedziałam cicho - „Życie jest życie i człowiek musi robić to, co czuje, że musi robić, aby się w nim dogadać.”

„To jest poprawne.”

„Więc nie obchodzi mnie, co robisz ani kim jesteś.”

„I to mnie zachwyca”.

Moje serce zaczęło walić, ponieważ tak było.

To go zachwycało.

Wiedziałam o tym, ponieważ jego oczy znów błyszczały.

„Mężczyźni to dupki” - podzieliłam się.

„Niektórzy z nich są, tak” - nieco zgodził się.

„Nie spotkałam wielu, którzy nie są. Mój rachunek, przez całe życie, to liczba równa dwóm.”

Te błyszczące oczy przestały migotać, aby błyskać.

„Tylko dwóch?”

„Tak. Dwóch” - potwierdziłam.

„Chociaż uważam, że ta wiedza jest niepokojąca, podzielę się, że chciałbym przedstawić tego trzeciego” - powiedział mi coś, co już (w większości) zdobyłam.

„Posłuchaj, Marcus, to …” - wskazałam między nami ręką i tym razem on tego nie oglądał, nie oderwał wzroku od moich oczu -  „… to słodkie, kochanie. Naprawdę słodkie. Dzięki za to. Za stokrotki. To wszystko jest naprawdę miłe. Ale jak kobieta żyje takim życiem, jakie ja przeżyłam i zostaje zgwałcona na parkingu, podejmuje pewne decyzje. A te decyzje nie obejmują kolacji z seksownym facetem, który naprawdę dobrze nosi garnitur, ma świetne usta i otwiera przed nią drzwi. Ona sama zajmuje się swoim biznesem i to wszystko. Mam dobrą pracę. Kupiłam sobie Porsche. Rozglądam się, aby znaleźć sobie dom, który mi się spodoba, w którym będę mogła uprawiać ogród i nakrywać do stołu tak, jak powinna to robić dobra kobieta z Południa. To, czego nie mam i nie chcę, to mężczyzna.”

„Czy pozwolisz mi spróbować zmienić twoje zdanie w tej sprawie?”

Potrząsnęłam głową, a jego oczy się poruszyły, patrząc, jak moje włosy drżą.

Wróciły do mnie, kiedy odpowiedziałam - „Nie”.

„Czy pozwolisz mi nie pozwolić, żebyś nie pozwoliła mi zmienić zdania w tej sprawie?”

To było na pewno zagmatwane, ale wciąż go rozumiałam.

I jeszcze to, że prawdopodobnie mogłabym powtórzyć moje „nie”, ale wiedziałam, że i tak znajdzie sposób, by spróbować.

Po prostu nie zamierzał odnieść sukcesu.

Więc znowu wzruszyłam ramionami i powiedziałam - „Wywalisz się, kochanie”.

Jego usta znów się wykrzywiły i żałowałam, że to zrobiły, ponieważ normalnie uśmieszki były w porządku.

Ten uśmiech wstrząsnął moim światem.

Sposób, w jaki to zrobił, spowodował mrowienie w mojej piczce.

Poważnie.

A moja piczka nie czuła mrowienia od miesięcy, nie wspominając o tym, że nie sądziłam, że to się kiedykolwiek powtórzy po tym, jak spędziłam czas w piekle na asfalcie na plecach.

„Jutro obiad” - powiedział.

„Nie” - odpowiedziałem.

Powoli, jego głowa przechyliła się na bok i to również uderzyło w mojej piczki.

Cholera.

„Dziękuję, że ze mną rozmawiałaś, Daisy.”

On to kończył. Ale absolutnie nie kończył tego.

Szlag.

„Żaden problem.”

„Czy chcesz, żebym odprowadził cię do samochodu czy z powrotem do przyjaciółki?” - zapytał.

„Radziłam sobie głównie na własną rękę, Słodziaku. Więc dziękuję. Jest dobrze.”

„Czy chciałabyś… abym odprowadził cię do samochodu… czy z powrotem do przyjaciółki?” - powtórzył, jego słowa były mocniejsze, nie spieszył się z ich wypowiedzeniem i otrzymałam jego przesłanie.

„Widzę, że to będzie interesujące” - mruknęłam.

„Zgadzam się” - nie mruknął.

Patrzyliśmy na siebie.

Trwało to chwilę.

Marcus to zakończył.

„Nie powinnaś się była śmiać”.

„Słucham?”

„Mogłem pozwolić ci zwolnić, ale się śmiałaś.”

O Boże.

Nie czułam tego dotąd w mojej piczce.

Ale to poczułam.

O tak, poczułam to.

„Marcus …”

Przerwał mi - „Do twojej przyjaciółki. Ale zostawię mężczyznę, a kiedy będziesz gotowa, będzie przed garderobą i odprowadzi cię do samochodu.”

„To nie jest konieczne”.

„Wiem, że tak myślisz. Ale mylisz się.”

Zrobiliśmy więcej gapienia się, aż westchnęłam i wymamrotałam - „Racja”.

Podeszłam do drzwi.

Otworzył je dla mnie.

„Okej, on totalnie mnie przeraża, ale za sekundę będę na plecach, a moje marzenia o szkole medycznej, które miałam odkąd skończyłam dwanaście lat, całkowicie bym spuściła w toalecie, gdyby ten facet chciał zrobić ze mnie swoją panieneczkę i nie obchodzi mnie, co to mówi o mnie.”

Chardonnay odetchnęła w chwili, gdy drzwi się zatrzasnęły.

„Po prostu mnie przeraża” - powiedziała Ashlynn, patrząc na mnie.

Zignorowałam ją i spojrzałam na Chardonnay.

„Dziewczyno, idź wypłucz te stringi i daj mi. Muszę wracać do domu. Mam trochę do zrobienia pistoletem z klejem.”

Chardonnay otrząsnęła się z tego, uśmiechnęła się do mnie, poruszyła brwiami, po czym przeszła do łazienki.

Wzięłam głęboki oddech.

A potem odpuściłam.

I pozwoliłam sobie wsunąć wizytówkę Marcusa Sloana do tylnej kieszeni moich dżinsów.