9 - Statek Miłości

 

ROZDZIAŁ IX

Statek Miłości

 

 

 

Daisy

Siedziałam z bosymi stopami na krześle w garderobie u Smithiego z zimnym piwem Fat Tire w dłoni. Piwo nie było moim wyborem. To były urodziny Wynter. Chciała mieć wannę wypełnioną Fat Tire, więc Smithie zostawił ją dla nas w garderobie.

Chociaż to nie był mój wybór, to był to pierwszy raz, kiedy je piłam, a to piwo było pyszne. Mój wkład to był duży tort urodzinowy, praktycznie pokryty ogromnymi różami.

Aha; i tort miał również napis: Happy Birthday, Wynter! a całość pokryta była jadalnym, brokatowym pyłem.

Popijałam i uśmiechałam się do Chardonnay, która opowiadała historię.

„Więc wtedy byłam wszystkim: Jaki jest twój problem? I była wszystkim, nie mam problemu. Jaki masz problem? A ja na to: Czy widzisz, jak rozmawiam z tym facetem? A ona była wszystkim, Cokolwiek. A ja byłam wszystkim, nie cokolwiek. Podeszłaś do niego, kiedy z nim rozmawiałam, i włożyłaś mu cycki w twarz. A ona była wszystkim, ja tego nie zrobiłam. I byłam wszystkim, mam oczy w głowie, prawda? A potem facet mówi: Zrobiłaś to. I to nie było fajne. Rozmawiam z nią” - Jej twarz stała się rozmarzona, podobnie jak jej głos, kiedy skończyła - „Nazywał się Dylan i wszystko z nim w dobrze”.

Potem spojrzała na mnie dużymi oczami.

„Jak dobrze, Cukiereczku?” - zapytałam.

Uniosła ręce i wyciągnęła palce wskazujące na co najmniej dwadzieścia centymetrów - „W porządku.”

Wtedy moje oczy zrobiły się duże - „W porządku.”

„Więc co się stało z tą laską?” - zapytała Ashlynn.

„Suka upokorzyła ją” - wtrąciła Paris - „Byłam tam. To były pieprzone asy.”

„To dobrze” - powiedziałam do Chardonnay.

„Masz rację, siostro” - odparła Chardonnay.

Zachichotałyśmy.

„Znam tę laskę” - powiedziała Paris, chichocząc, chwytając garść orzechów nerkowca, które przyniosła Ashlynn, które, jeśli o mnie chodzi, poważnie traktowały przyjęcie urodzinowe w szatni striptizerek. Z drugiej strony orzechy nerkowca klasyfikowały wszystko - „Nazywa się Dawn. Jest tak dobra w rozprowadzaniu swojej zdzirowatości, że myślę, że zmierza do światowego rekordu zdziry.”

Potem odrzuciła orzechy nerkowca.

„Dawn?” - China przesunęła się, wyciągając własną Fat Tire i sięgając po otwieracz. „Myślę, że ją znam. Poszła za mężczyzną mojej przyjaciółki, Bethany. On jest gorący.” - Jej twarz się rozproszyła. - „Chociaż myślę, że to tylko wezwanie do zdobycia. Nazywa się Hawk. A tamtej nocy, kiedy ta laska Dawn zmusiła go do ruchu, był to jedyny raz, kiedy widziano go z nią publicznie, i to tylko dlatego, że zabierał ją z imprezy, żeby mógł mieć szybki numerek.”

„Ten koleś ma na imię Hawk?” - zapytała Chardonnay. China skinęła głową.

„Kto nazywa się Hawk?” - ciągnęła Chardonnay.

„Nazwałabym go, jak tylko by chciał, żebym go nazywała, taki jest właśnie gorący” - odpowiedziała China.

„Zaraz, Cukiereczku” - zaczęłam doradzać - „…ten facet może być seksowny, ale ona mu trochę daje i widziano go z nią publicznie raz?”

Zostawiłam to na tym, ale powoli pokręciłam głową.

„Daisy, poważnie” - powiedziała Chiny - „Byłam na tej imprezie. Widziałam go. A Bethany mówiła o nim. Dużo. Więc nawet jeśli połowa gówna, o którym mówiła, jest prawdą, po prostu zdobywając go, nie tylko do niego będę mówiła jakkolwiek by chciał, żebym go nazywała, nie obchodziłoby mnie, gdybyśmy ujrzeli światło dzienne, tak długo, jakby trzymał włączone światła, kiedy by mnie robił. Ponieważ, powtarzam, jest po prostu taki gorący.”

„No cóż” - szepnęłam z uśmiechem - „proszę bardzo.”

Rozległo się pukanie do drzwi i Wynter zawołała - „Przyzwoicie”.

Smithie wskoczył do środka w drzwi tylko jego torsem, z ręką wciąż na klamce, a jego twarz zacisnął się grymas.

„Czy jakieś suki mają ochotę zrobić coś innego niż siedzieć wokół i wrzucać kilka piw, jak, nie wiem, tańczyć?”

„Czy już czas?” - zapytała Chardonnay.

Spojrzenie Smithie powędrowało do wielkiego zegara na ścianie, który mówił „tak”, czas dziewczyn dnia się skończył, dziewczyny nocy powinny wchodzić siedem minut temu.

Nie użył tych słów. Po prostu odwrócił swój grymas do pokoju.

Dziewczęta dnia nie opuszczały sceny, dopóki dziewczyny nocy nie wyszły.

Więc zdecydowanie nadszedł czas, żeby w to uderzyć.

„Dobra, lepiej chodźmy” - powiedziała Ashlynn, odstawiając piwo.

„Dzięki za tort. Nie mogę się doczekać, kiedy spróbuję podczas twojego pierwszego występu” - dodała Wynter, posyłając mi uśmiech.

Odwzajemniłam jej uśmiech.

„Zabij ich, Cukiereczku!” - zawołałam za nimi.

Smithie się nie poruszył, patrząc na nich groźnie, gdy wychodziły przed nim.

Gdy ostatnia China, opuściła pokój, jego oczy powędrowały do mnie - „Stoisko Sloana jest puste, a miejsce już zapakowane. Potrzebuję miejsca, jeśli on się nie pokaże. Przyjdzie dziś wieczorem?”

Skinęłam głową, czując, jak moje serce ściska się i nie w dobry sposób.

Wróciłam do pracy ponad pięć tygodni temu.

Jeśli pracowałam przez większość nocy, w którymś momencie, Marcus wślizgiwał się do półkolistej kanapy na samym końcu po północnej stronie klubu. Kanapy, która stała się jego. Nikt się przy nim nie siadał, ponieważ po pierwsze było to Marcusa Sloana, a po drugie Smithie umieszczał przed nią czerwoną aksamitną linę, dopóki się nie pokazał.

Czasami patrzyłam z ciemnego miejsca sali, a kiedy to robiłam, widziałam, że on nie patrzył na tancerki (chociaż zauważyłam, że jego oczy nigdy mnie nie opuszczały, kiedy byłam na scenie). Albo był zajęty telefonem, rozmową z jednym ze swoich ludzi lub przeglądaniem papierów, które miał na stole, popijając Burbon i inne.

Bez względu na to, czy Marcus się pojawił, czy nie, Brady stał przed drzwiami garderoby, jeśli ja w niej byłam. Gdybym była na scenie, on stał tuż za sceną, wpatrzony w klub.

Tak, Marcus dał mi swojego ochroniarza.

Po skończonej nocy, jeśli Marcus tam był, Brady odprowadzał mnie tylnymi drzwiami do limuzyny Marcusa. Jeśli nie, Brady odprowadzał mnie do mojego porsche, a potem podążał za mną, dokądkolwiek się udawałam, a potem odprowadzał za zamknięte drzwi, gdy już tam dotarłam.

To zwykle było miejsce Marcusa, czasem moje, choć rzadko.

Gdy miałam dzień wolny i to nie był weekend (a ja byłam główną tancerką, a weekendy były duże dla Smithiego, więc rzadko miałam wolne w weekendy), zrobiłabym swoje, Marcus zrobiłby swoje, ale spotykaliśmy się na kolacji.

Przez większość czasu zabierał mnie w fantazyjne miejsca. Innym razem nakłoniłam go, żebym mogła gotować dla niego (tak, zaglądałam do jego kuchni). Dwa razy brał coś na wynos, ale nie pochodziło to od Bliźniaczego Smoka ani innej takiej dobroci. Zawsze pochodziło z eleganckich miejsc, w których nawet nie było jedzenia na wynos (z wyjątkiem mężczyzn takich jak Marcus).

Na początku spałam w jego dużym łóżku, on w jego pokoju gościnnym, albo kiedy byliśmy u mnie, on nalegał na spanie na kanapie.

Dając mi nadzieję, jakieś dwa tygodnie temu nakłoniłam go do zabawy w swoim łóżku i chociaż przestał robić dobre rzeczy, nie wyszedł. Włożył spodnie od piżamy (jedwabne, troczkowe, granatowe, w porządku) i tam do mnie dołączył.

Odtąd spaliśmy razem.

Bez, trzeba było dodać, spania razem.

Trzymał mnie, kiedy spaliśmy. Albo nie ruszał się przez całą noc, gdy przytulałam się do niego.

To było dobre.

Ale powtórzę, spaliśmy razem bez spania razem.

To było złe.

Wielokrotnie wślizgiwał się do drugiej bazy. I był w tym dobry w wielkim stylu. I kiedyś (dając mi więcej nadziei), z palcami na moich majtkach, dał mi bardzo dobre rzeczy.

Ale tylko raz i to wszystko.

Przeważnie przerywał uroczystości, zanim zbytnio się rozgrzały, obejmował mnie ramionami lub pozwolił mi się w nim przytulić, pocałował mnie w nos lub czoło, a potem szliśmy spać.

Powtórzę jeszcze coś.

To było to.

Od ponad pięciu tygodni!

Rozmawialiśmy na ten temat. Dokładnie dwanaście razy. (Tak, liczyłam.)

I nic nie osiągnęłam, poza tym, że naprawdę dobrze wiedziałam, że Marcus myślał, że powinniśmy „nie spieszyć się”.

Nie miałam żadnego dramatu, odkąd po raz pierwszy jadłam przy jego stole w jadalni. Nigdy nie miałam kolejnego koszmaru. Nie wspominając o tym, że wiedział, że nie jestem delikatnym kwiatem. I dawałam mu wszelkie wskazówki, że jestem gotowa, aby posunąć nas do przodu.

Rozumiałam, dlaczego chciał zwolnić i to było słodkie.

Ale to nie było powolne.

To było alarmujące.

Bo widzisz, takie gówno mieszało dziewczynie w głowie.

Jak mężczyzna nie chce ściągać jej majtek, to wiele mówi.

Lub, co więcej, sprawia, że dziewczyna zadaje wiele pytań, które mogą wydawać się nielogiczne dla niektórych, ale dla dziewczyny są tak logiczne, jak to tylko możliwe.

Dla mnie te pytania dotyczyły w szczególności dwóch rzeczy.

Po pierwsze, czy to ja byłam dziewczyną w niebezpieczeństwie zamiast siostry, którą chciałby uratować? A część B tego pytania, czy zaprzeczał temu, myśląc, że postępuje właściwie, podczas gdy nie postępował?

Albo po drugie, czy byłam kimś w rodzaju pracownika, którym opiekował się, aby zachować bezpieczeństwo, podczas gdy inni szukali faceta, który zrobił to, co mi zrobił?

Nikt nic nie mówił, więc pomyślałam, że tamten wciąż gdzieś jest. Detektyw Jimmy Marker dzwonił co najmniej dziesięć razy, aby powiedzieć, że jest rozczarowany postępami w sprawie, ale nie miał zamiaru się poddawać, więc nadal szukali.

Jasne, nielogiczną częścią tego wszystkiego było to, że minęło ponad pięć tygodni, kiedy Marcus był dla mnie słodki, miły, troskliwy, uważny, dżentelmeński, hojny, a nawet seksowny. To też powinno mówić głośno.

Ale, mam na myśli, w moim życiu, jedną z wielu rzeczy, których się nauczyłam, było to, że jeśli facet tego chce i to jest oferowane, to on to bierze. Zwłaszcza jeśli jest oferowane wielokrotnie.

Więc jeśli Marcus nie brał tego, to musiało oznaczać, że tego nie chciał.

Widział, jak robię swoje na scenie i często to widział. Jak zwykle był słodki, kiedy wsiadałam z nim do limuzyny po pracy.

Pochlebny. Wrażliwy. Całuśny. Miły. Ani razu nie zachowywał się tak, jakby oglądanie mojego występu sprawiło, że pomyślał, że jestem wstrętna. Nawet nie odrobinę.

W rzeczywistości było odwrotnie.

Nie mogę powiedzieć, że kiedy po raz pierwszy zaczął przychodzić do klubu, nie czułam się przez to specjalnie wyjątkowa, nie tylko to, że przyszedł, ale że nigdy nie spuszczał ze mnie oczu, gdy byłam na scenie, jakby był sparaliżowany, zaczarowany.

I to nie tylko na początku, to ciągnęło się dalej; w czynach i słowach, dał mi poczucie, że jest ze mnie dumny. Dumny, że pod koniec nocy kobieta, którą obserwował na scenie, zostanie odprowadzona do jego limuzyny i spędzi noc w jego łóżku (nawet jeśli niewiele tam robiliśmy).

Ale miał klasę. Miał penthouse.

Należał do country klubu (nawiasem mówiąc, do którego mnie nie zabrał). Dużo pracował i mówił do swojego telefonu takie rzeczy, jak „dywidendy” i „przesuń te inwestycje” oraz „stopa zwrotu z tego nie jest taka, jakiej się spodziewałem, rozważmy alternatywy”.

A ja byłam, cóż, striptizerką.

Miałam Porsche, ale nie miałam limuzyny ani penthouse’a i, mimo że to zgarnęłam (z nim płacącym mi, ale mogłabym to zrobić sama, do cholery, gdyby nie zdjął występu, piosenki na każdym wyjściu i tańców na kolanach), nigdy bym tego nie kupiła.

Nigdy nie należałabym do klubu country. Nigdy nie okiełznałbym włosów, nie rozluźniłbym eyelinera i nie zamieniłabym swoich platform na Rockstud od Valentino, żeby pasowały do tego zestawu.

Więc może w ferworze sytuacji - będąc dżentelmenem i takim typem dżentelmena, jakim był Marcus Sloan - znalazł się w sytuacji, z której nie mógł się wydostać, rzucając laskę, która została niedawno zgwałcona po zdaniu sobie sprawy, że nie do końca pasowała u jego boku.

Nie potrzebowałam tego gówna.

Musiałam zacząć szukać domu, stołu do jadalni i sprawdzać wzory porcelany. I nie musiałam tego robić ze złamanym sercem (chociaż nie pozwalałam sobie o tym myśleć, ale miałam silne przeczucie, że statek odpłynął).

Ponieważ nawet bez dobrego materiału wszystko inne było dobre z Marcusem Sloanem.

I nie mówiłam o luksusowych restauracjach, penthouse’ie czy limuzynie.

Mówiłam o jego słodkości. Jego uwadze; nawet wtedy, gdy rozmawiał przez telefon, nadal dawał do zrozumienia, że jeśli jestem w jego sferze, to zawsze zwraca ją na mnie. Jego wrażliwości. Jego pocałunkach. Jego ramionach wokół mnie, kiedy spałam. Jego ciepłe, twarde ciało było idealne, aby się w niego wtulić. Łatwość, która przychodziła często, że mogłam go rozśmieszyć. Piękny sposób, w jaki na mnie patrzył, za każdym razem, gdy dawał mi to samo.

Więc pozwoliłam, żeby moje serce się w to włączyło. Włożył ten wysiłek, ale każdy musiał wziąć odpowiedzialność za swoje życie, a ja go wpuściłam, kiedy wiedziałam, że nie powinnam. Wiedziałam, że był dla mnie za dobry. Wiedziałam, że to nie moja sprawa, żeby dostać coś wyjątkowego.

I chociaż większość jego zachowań wskazywała, że chciał być w środku, był jeden ważny sposób, w jaki tego nie robił. Intymność, którą dzielilibyśmy, aby cała reszta była konkretna w mojej głowie. Zrozumieć nieodwołalnie, że chciał mnie całą.

Nie, żeby mnie uratować. Nie, aby dbać o mnie. Nie iść o krok dalej, ponieważ był mężczyzną, który miał opiekować się pracownikiem, lub po prostu kobietą, która zajmowała skraj jego życia, a która miała za sobą najgorsze, co mogło się jej przydarzyć.

Nie, nic z tego.

Aby mieć mnie.

Daisy.

„Kobieto?”

Skupiłam się na Smithiem, żeby zobaczyć, że był bardzo skupiony na mnie.

„Dobrze się czujesz?” - zapytał.

Skinęłam głową, rzucając mu olśniewający uśmiech.

Nie był olśniony.

Zmrużył oczy.

„Czy wszystko w porządku ze Sloanem?” - nacisnął.

„Brzoskwiniowo” - skłamałam.

To było dobre. Po prostu nie wszystko było dobrze.

„Potrzebujesz mnie, jestem tutaj” - stwierdził, a moje serce, które zaczęło stygnąć, znów trochę się rozgrzało - „A jeśli musisz rozmawiać o facetach, LaTeesha jest”.

Zachichotałam trochę i to sprawiło, że część troski zniknęła z twarzy Smithiego.

„Potrzebuję ciebie lub LaTeesha’ę, wiem, gdzie was znaleźć” - powiedziałam.

Uniósł brodę. Potem wyszedł.

Upiłam kolejny łyk piwa. Potem odwróciłam się do lustra i podniosłam swój grzebień.

Wchodziłam za mniej niż godzinę. Musiałam się przygotować.

*****

Zsunęłam się prosto po drążku, owinięta wokół niego tylko jedną ręką i jedną nogą. Moje drugie ramię zostało wyrzucone, druga noga wyciągnięta, plecy wygięte w łuk, głowa zwisająca do tyłu, moje włosy zwisały.

Kiedy zbliżyłam się do podłogi, wygięłam się bardziej w łuk, położyłam jedną, a potem drugą rękę na scenie, wykonałam układ, ale skończyłam opadając i chowając się do tyłu, półtora salta.

Zakończyłam to na plecach, biodra wykrzywione w bok, kolana ugięte, nogi skulone.

Wyprostowałam nogi i rozłożyłam je szeroko, w górę i w wyżej, obracając się, pozwalając im zabrać ze sobą moje ciało, aż znalazłam się na przedramionach i kolanach.

Wsadziłam swój łup pod koniec sceny i poczułam banknoty wepchnięte w moje sznurki.

Tańczyłam przy odtwarzanej piosence - Lil'Kim, Christina Aguilera, Pink i wersji Myi „Lady Marmalade” - ale zatrzymałam się tylko po to, by dać jednemu z mężczyzn, który dał mi napiwek, buziaka w powietrze, zanim wyskoczyłam z nogami prostymi i szerokimi, głową zwisającą między nimi.

Uderzyłam dłońmi na scenę i uniosłam się, odrzucając włosy do tyłu w dramatycznym podrzuceniu, obracając się i krocząc po scenie w rytm piosenki, kołysząc biodrami.

Zrobiłam koniec, odwróciłam się i wysunęłam tyłek, czując, jak gotówka trzepocze u moich stóp. Wsadziłam czubek palca między błyszczące usta, spojrzałam przez ramię, mrugnęłam do nikogo, po czym wbiegłam na scenę.

Rzuciłam się na słup, obróciłam się wokół niego z wyciągniętym ciałem, szeroko rozstawionymi nogami, przez zakończenie piosenki kończąc ją na podłodze w przednim podziale, pochyliłam się, obnażone cycki przyciśnięte do sceny, głowa odrzucona do tyłu, usta otwarte.

Zanim światła pociemniały, przesunęłam oczy na boki.

Za mężczyznami, którzy wstali i wiwatowali, zobaczyłam Marcusa siedzącego na swojej kanapie, z oczami na mnie, przedramieniem na stole, palcami owiniętymi wokół swojego zapomnianego Burbona. Jego usta wygięły się w uśmiechu, który w ciemności, nawet gdy serce mi pękało, czułam w cipce.

Zniknął, gdy zgasły światła.

Tłum krzyczał, ale ja podniosłam się i szybko zeszłam ze sceny.

Podając mi szlafrok, Brady obdarzył mnie takim uśmiechem, jaki zawsze obdarzał mnie, gdy opuszczałem scenę - nie gapiąc się i przerażony, tylko z uznaniem.

Kiedy pomógł mi założyć szlafrok, podążył za mną, blisko moich pleców, do garderoby, podczas gdy dziewczyny mijały, a Chardonnay i China przybijając mi piątki po drodze.

Uderzyłam w drzwi garderoby i odwróciłam się do Brady’ego.

„Wyjdę za około piętnaście minut, Cukiereczku.”

„W porządku, Daisy.”

Otworzył mi drzwi, obrzucił wzrokiem pokój i zamknął drzwi, gdy weszłam.

Stałam wpatrując się w drzwi, oddychając ciężko i to nie tylko przez taniec.

Moje oczy były dziwnie zbyt suche.

Zastanawiałam się, jak mam zrobić to, co muszę zrobić dalej.

To znaczy dostać się do mieszkania Marcusa.

A potem wypuść go z haczyka.

Innymi słowy…

Miałam z nim zerwać.

*****

W moim lodowym dresie Juicy Couture z naklejką z tyłu bluzy z brzoskwiniowymi i niebieskimi kwiatami hibiskusa wokół złotego „JC” z przeplotem, tych samych kwiatów na przednim biodrze spodni, wyślizgnęłam się z zimna Denver powietrze w ciepło limuzyny obok Marcusa.

Zrobiłam to, szczerząc się do Brady’ego - „Dzięki, kochanie”.

Odpowiedział mi uśmiechem - „Żaden problem, Daisy.”

Zamknął drzwi, a ja próbowałam spojrzeć na Marcusa, ale musiałam to zrobić szybko, patrząc przez Marcusa.

Widziałam, że wciąż był w garniturze, jak zawsze był w tym garniturze, kiedy przychodził zobaczyć, jak tańczę, z wyjątkiem weekendów. To mówiło mi, że nie marnował czasu na powrót do domu, żeby się przebrać.

Przyszedł do mnie.

Żałowałam, że nie mogłam uwierzyć, że przyczyny tego, co wydawało się oznaczać, są prawdziwe.

„Hej” - przywitałam go szybko, po czym spojrzałam do przodu, w oczy w okularach przeciwsłonecznych, które zobaczyłam w lusterku wstecznym - „Hej, Ronald”.

„Yo” - mruknął.

Zwykle to było najwięcej, co wyciągałam z Ronalda i to było wszystko, co wtedy z niego wyciągnęłam, kiedy zaczął poruszać się na tyłach lokalu Smithiego. Nie spuszczałam oczu, dziękując Panu, że moje Porsche było na miejscu parkingowym najbliżej wind w garażu Marcusa (miejsce, w którym Marcus nalegał, żebym zaparkowała w chwili, gdy dał mi pilota do swojego garażu). To (nieco) ułatwiłoby mi ucieczkę, gdy zrobię to, co muszę.

O tym myślałam, dopóki Marcus palcem wskazującym i kciukiem delikatnie chwycił moją brodę i odwrócił moją głowę w jego stronę.

„Hej” - powiedział cicho.

„Hej” - powtórzyłam moje wcześniejsze powitanie.

„Wszystko w porządku?”

Dałam mu kłamstwo, które dałam Smithiemu. Za piętnaście minut dowie się, że to kłamstwo, ale nieważne.

Zrobię to.

A ja byłam Daisy.

Więc bez względu na to, jak bardzo mnie to rozrywało na strzępy, pójdę dalej.

Co oznaczało, że Marcus będzie mógł przejść do kobiety, która mu będzie odpowiadała. Ta kobieta najwyraźniej nie jest mną.

To kłamstwo brzmiało - „Brzoskwiniowo”.

Nie puścił mojej brody i przyglądał mi się w ulicznych światłach oświetlających wnętrze samochodu.

„Jesteś pewna?” - zapytał.

Boże, nienawidziłam tego, że mógł we mnie czytać jak w otwartej księdze.

Skinąłam głową, nadal trzymana w lekkim uścisku - „Tak.”

Wypuszczenie mnie zajęło mu kilka kolejnych chwil. Kiedy to zrobił, spojrzałam na kolana.

„Byłaś dziś wspaniała” - stwierdził.

„Dzięki, Cukiereczku” - mruknęłam.

„Zawsze jesteś świetna”.

„Dzięki” - powtórzyłam.

„Impreza się udała?”

„Tak.”

„Twoja przyjaciółka lubiła tort?”

Wyjrzałam przez przednią szybę i skinęłam głową.

„Dobrze” - mruknął Marcus, brzmiąc na roztargnionego.

Wciągnęłam oddech.

Wypuściłam.

Marcus zamilkł.

Nie wypełniłam tej pustki.

Ronald zawiózł nas do apartamentu Marcusa, podjechał z nami i stanął w przedsionku, gdy Marcus nas wpuszczał.

„Dziękuję, Ronaldzie” - powiedział do niego Marcus, kiedy wślizgnęłam się do drzwi, które Marcus pchnął dla mnie.

Ronald nie odpowiedział.

Spojrzałam przez okna na światła miasta, zacienioną majestatyczność Front Range, nienawidząc tego, że był to ostatni raz, kiedy widziałam ten widok i marzyłam w tej chwili o czymś tak wspaniałym, że nigdy nie zostało mi dane.

Życząc sobie tego, nie życzyłam tego samego w innych, ważniejszych sprawach.

Usłyszałam, jak drzwi się za mną zamykają.

Zwróciłam się do Marcusa.

„Gotowa do łóżka?” - zapytał.

„Odchodzę” - wypaliłam.

Nie tak chciałam to zacząć. Z drugiej strony, był to równie dobry sposób na rozpoczęcie, jak każdy inny.

Jego ciało w przytłumionym świetle eleganckich kinkietów świecących nisko na ich ściemniaczach wyraźnie się napięło.

„Przepraszam?” - zapytał cicho.

„Odchodzę” - powtórzyłam.

„Ty… odchodzisz” - powiedział powoli.

„Ja… hmmm, tak.”

„Dlaczego?”

Nie odpowiedziałam.

Powiedziałem - „Byłoby miło, gdybyś wysłał mi SMS-a, kiedy mogłabym wrócić po swoje rzeczy i zorganizować kogoś, kto wpuści mnie do twojego apartamentu.”

Powietrze w pokoju się zmieniło. Zignorowałem to.

„Dlaczego?” - powtórzył, brzmiąc bardziej zwięźle, innymi słowy, domagając się.

„Po prostu naprawdę muszę iść. Teraz” - powiedziałam mu.

„Nie mówiąc mi dlaczego?” - popchnął.

Wiedziałam, że to niesprawiedliwe. To nie było w porządku. Ale domyśliłam się, że nie mam w sobie tego, czego potrzebowałam, aby zrobić to uczciwie i właściwie.

Nawet dla Marcusa.

Ponieważ opuszczałam Marcusa.

„Czy możemy po prostu zrobić to łatwo?” - poprosiłam.

„Chcesz wrócić i zabrać swoje rzeczy. Oznacza to, że odchodzisz i nie wracasz. Z wyjątkiem zebrania twoich rzeczy.”

„Tak” - szepnęłam.

„Dlaczego?”

Przełknęłam.

„Czy coś się stało?” - zapytał.

Potrząsnęłam głową.

„To dlaczego?”

„Marcus, proszę.”

„Powiedz mi…”

A potem podskoczyłam, kiedy całkowicie zgubił kontrolę, bo nigdy nie widziałam, żeby Marcus ją stracił, nigdy, a na pewno nie ze mną.

Zrobił to, pochylając się w moją stronę i krzycząc - „Dlaczego?”

„Nie chcesz mnie” - odpowiedziałam.

Jego tors odskoczył do tyłu.

„Zwariowałaś?” - zapytał.

„Nie śpisz się ze mną” - odpowiedziałem.

„Sypiam z tobą od tygodni.”

„Racja” - odgryzłam się, sama gubiąc to - „Powiem to inaczej. Nie pieprzysz mnie.”

„Nie, Daisy, nigdy cię nie będę pieprzył.”

Moja głowa drgnęła, jakby mnie spoliczkował.

„Nigdy cię nie wypieprzę” - powtórzył i kontynuował - „Nie jesteś dla mnie taką kobietą.”

„Dobrze.” - wyszło słabe, złamane, zbolałe - „Więc teraz mogę wyjść?”

„Chryste, nie rozumiesz” - uciął.

„Masz rację” - odparłam - „Nie rozumiem”.

„Daisy, musimy działać powoli” - poinformował mnie, brzmiąc, jakby szukał cierpliwości.

„I to była twoja wymówka od samego początku” - odparowałam.

Jego głos był niski i niebezpieczny, kiedy zapytał - „Wymówka?”

„Mężczyzna chce kawałka tyłka, ma go w ofercie, bierze go; a jest w ofercie, Marcus, od tygodni. Więc widzisz, nie przyjmujesz tego, co oznacza, że tego nie chcesz.”

„Jesteś szalona” - powiedział cicho, jakby nawet do mnie nie mówił.

„Nie. Nie jestem. Jestem kobietą, która zakochała się w mężczyźnie, który jej nie chce.”

Patrzyłam, jak jego ciało drgnęło ze zdziwienia.

„Daisy …”

Szczerze?

Nie zniosę więcej.

A kto mógłby mnie kurwa, cholernie winić?

„Pieprzyć to!” - eksplodowałam, a emocje przepływały przeze mnie i przejmowały kontrolę, więc nie mogłam powstrzymać się przed unoszeniem pięści nad głową i potrząsaniem nimi. Upuściłam je i krzyknęłam - „Po prostu pozwól mi odejść!”

„Zadzwoniłaś do mnie przerażona”.

Hm?

„Co?” - zapytałam.

„Tej nocy. Zadzwoniłaś do mnie tej nocy i byłaś przerażona. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego do twojego stanu, kiedy cię dostałem. Przybyłem do twojego pokoju, Daisy, byłaś zwinięta w kącie, przytomna, ale zagubiona w koszmarze. Czy wiesz w ogóle, że tam byłem?”

„Oczywiście, że wiedziałam” - warknęłam.

„Czy wiesz, co mi powiedziałaś?”

Tego nie pamiętałam, skoro miał rację. Zagubiłam się w koszmarze. Chociaż martwiłam się, że bełkotałam o budowaniu moich zamków.

Aby to ukryć, syknęłam - „Wiem, że tam byłeś”.

„Racja” - szepnął, całkowicie mnie przejrzawszy. Potem oświadczył - „Zdarł ci tyłek na tym asfalcie”.

Skrzywiłam się i odwróciłam wzrok.

Marcus trzymał się mnie - „On cię nie przeleciał. On cię nie pieprzył. Nie uprawiał z tobą seksu. Zgwałcił cię. Czy dostrzegasz różnicę?”

„Tak” - wycedziłam sarkastycznie, odwracając się do niego ze zmrużonymi oczami i twardą twarzą - „Byłam tam, kochanie. Rozumiem o wiele lepiej niż ty.”

„Ale on był w tobie”.

O Boże.

Zaczęłam się trząść.

„Przestań gadać” - zażądałam.

Nie przestawał mówić.

O nie.

Nie zrobił tego.

„A ja jestem mężczyzną, który musi przyjść po tym. Jak mam to zrobić, Daisy? Jak mam to zrobić i upewnić się, że tam nie wrócisz? Jak mam to zrobić i upewnić się, że jest to dla ciebie dobre? Upewnić się, że zabiorę cię tam, gdzie chcę, żebyśmy byli? Dać ci to jednocześnie, zapewniając bezpieczeństwo? Dać ci to, co chcę, żebyś ode mnie wzięła. Czy zrozumiesz, co znaczy dla mnie bycie w tobie?”

Stałam nieruchomo, wpatrując się w niego zamrożona, ale robiłam to wciąż drżąc.

Chociaż teraz z innego powodu.

„Jak, Daisy?” - popchnął.

Patrzyłam, drżałam, nie mogłam mówić.

Marcus był w stanie mówić - „Rozmawiałem z kobietą o imieniu Bex, która przez lata pracowała w centrum kryzysowym dla ofiar gwałtów. Powiedziała mi, żebym był czujny, komunikatywny, cierpliwy i poświęcał temu czas. Musimy dać temu czas, abym mógł mieć pewność, że dam ci to, na co zasługujesz, kiedy dam ci siebie.”

„Nie chcesz mnie pieprzyć” - szepnęłam.

„Nie, nie chcę cię pieprzyć” - odgryzł się.

„Chcesz się ze mną kochać.”

„Tak, to jest to, co chcę zrobić i to jest to, co chcę, żebyś czuła, kiedy to będę robił.”

O mój Boże.

Byłam zakochana w tym mężczyźnie.

I on był we mnie zakochany.

Był we mnie zakochany.

„Marcus?”

„Co?” - przyciął.

„Proszę, kochaj się ze mną”.

Staliśmy wpatrzeni w siebie w przyćmionym świetle w jego bajecznym przedpokoju. Ale nagle trzymałam swoją dłoń w jego dłoni i byłam wleczona po eleganckich krętych schodach.

Potknęłam się.

Marcus zatrzymał się, szarpnął mnie za ramię, a potem leciałam w powietrzu.

Osiadłam w jego ramionach jak panna młoda niesiona przez pana młodego, gdy wspinał się po pozostałych schodach i grasował korytarzem do swojego pokoju.

„Poważnie, szczerze, naprawdę” - szepnęłam do jego twardej szczęki - „Jeśli przenosisz mnie w ten sposób do swojej sypialni, bukiety miłości, coś musi dojść do skutku”.

Spojrzał na mnie, kiedy otworzył drzwi, po czym przeniósł mnie przez swój pokój i zsunął mnie po swoim ciele, abym mogła stanąć na stopy, kiedy dotarł do boku łóżka.

Pochylił się na bok, żeby zapalić światło, ale wyprostował się przede mną, dokładnie w mojej przestrzeni.

„Opuszczasz mnie?” - zapytał.

„Nigdy” - odpowiedziałam.

Wtedy mnie pocałował.

Upadłam plecami na łóżko, kiedy Marcus wtulił się we mnie.

Natychmiast poszłam po jego marynarkę. Rozpiął moją bluzę z kapturem. Pozwolił mi wygrać, więc zsunęłam mu marynarkę z ramion. Zrzucił ją i rozpiął zamek bluzy.

Wyszarpnęłam jego koszulę ze spodni i zanurkowałam pod nią na jego plecy.

Boże, nie pierwszy raz spotkałam skórę, która była niesamowita.

Przez to wszystko Marcus mnie całował.

Nagle przewrócił się tak, że był na plecach, ja byłam na górze, a on usiadł, więc zostałam zmuszona do siedzenia na nim okrakiem. Moja piczka lubiła całowanie. Bardziej podobało się jej siedzenie okrakiem.

„Kochanie” - szepnęłam.

Zsunął mi bluzę z ramion.

Wyrzuciłam ją. Trzymając moje oczy, sięgnął do tyłu do zapięcia stanika.

Jego palce tam i to wszystko.

Potrzebował mnie, bym mu pozwoliła. Dała mu znać, gdzie jestem. Żeby mu pokazać, że jestem z nim, tylko z nim, to tylko on i ja.

Boże.

Marcus Sloan.

„Proszę” - wydyszałam.

Poluzował i stanik zniknął.

Po raz pierwszy spojrzał na mnie wystawioną na widok w swoim łóżku, a nie na scenie i szepnął - „Taka piękna”.

Bóg.

Marcus Sloan.

„Pocałuj mnie, kochanie” - błagałam.

Jego ręce powędrowały w górę moich pleców, do moich włosów, przyciągając moją twarz do swojej i pocałował mnie.

Dużo mnie całował. Właściwie to zajmował moje usta swoimi ustami i językiem przez cały czas, gdy zdejmował moje ubranie i jego ubranie (ale pozwolił mi pomóc w tej części). I całował mnie przez cały czas, kiedy mnie dotykał - nie, pieścił mnie, jego ręce wędrowały powoli, delikatnie, słodko, po każdym centymetrze mnie.

Wreszcie w końcu pochylił się i wziął mój sutek do ust.

To wystrzeliło takim gorącem w mojej cipce, że wsunęłam palce w jego włosy, moja szyja wykręciła się na bok i sapnęłam - „Tak”.

Pracował tam ze mną, tak jak zawsze pracował ze mną swoimi pocałunkami przez ostatnie tygodnie i wszystkim, co zrobił tamtej nocy.

Powolne. Delikatne. Słodkie.

I w ten sam sposób, kiedy jego usta przesunęły się do mojego drugiego sutka, jego dłoń przesunęła się po moim biodrze, po brzuchu i w dół.

Otworzyłam przed nim nogi.

Jego palce prześlizgnęły się przeze mnie.

Moje usta się rozchyliły, moje biodra uniosły się, jego usta zniknęły, a ja podniosłam głowę, żeby złapać jego spojrzenie.

Obserwując mnie, z ciemną i piękną twarzą, pogłaskał palec do środka.

A kiedy to zrobił, jego twarz stała się ciemniejsza, piękniejsza.

I głodna.

Moje ręce wystrzeliły i zacisnęły się na jego ramionach, moje oczy się zamknęły, jęknęłam - „Marcus”.

Uderzył mnie kciukiem, moje ciało drgnęło, oczy otworzyły się i zobaczyłam, że wciąż mnie obserwuje.

„Wewnątrz” - sapnęłam.

„Za minutę kochanie.”

„Wewnątrz” - błagałam.

„Daisy …”

Uniosłam ręce, by owinąć je po obu stronach jego szyi, jęknęłam, gdy jego kciuk wywierał większy nacisk, a potem zażądałam ochrypłym głosem - „Potrzebuję cię w środku, kochanie”.

Był Marcusem.

Nie sprawił, żebym poprosiła ponownie.

Przetoczył się między moimi nogami. Poczułam, jak opuszcza mnie jego dłoń, ale zaraz po tym, jak coś twardego i jedwabistego zaczęło ślizgać się.

I wtedy…

Następnie…

Z oczami utkwionymi w moich, powolny, delikatny, słodki, Marcus Sloan, mój mężczyzna, mężczyzna, do którego prowadził mnie każdy krok mojego życia, wśliznął się we mnie.

„Otóż, to…” - westchnęłam - „… to jest miejsce, w którym zawsze miałam być.”

Piękno przebiło się przez jego wyraz twarzy, zanim opadła mu głowa, wepchnął twarz w moją szyję i jęknął - „Daisy”.

Odwróciłam się, więc przyłożyłam usta do jego ucha - „Weź to, co twoje, kochanie.”

To zrobił. Wyciągając twarz z mojej szyi, chwytając moje usta, poruszył się we mnie i wziął to, co jego. Dając mi siebie.

I dużo więcej.

Wypłakałam intensywność mojego orgazmu w dół jego gardła, ściskając go wszystkim, co miałam, kończynami owiniętymi wokół niego, palcami chwytającymi jego włosy, drżącym ciałem.

Zwrócił mi to piękno, kiedy jego głowa odskoczyła do tyłu, zanurzył się we mnie, jego ciało wbiło się w moje, a ja przyjęłam to z wdzięcznością (wciąż drżąc).

Kiedy skończył, opadł na mnie, ale tylko na oddech, zanim nas przetoczył, ale utrzymał nas w kontakcie i mocno trzymał mnie na sobie.

Moje czoło przycisnęło się do jego szyi, nie zawracałam sobie głowy próbą uspokojenia oddechu. Po prostu pozwalałam każdemu oddechowi wypływać na jego skórę, kiedy zapamiętywałam każdą sekundę ostatnich dwudziestu minut.

Każdą sekundę.

Dopiero gdy poczułam, jak opuszki jego palców rysują wzory na moim biodrze, zdałam sobie sprawę, że oba nasze oddechy były równe.

Jego palce zacisnęły się nagle na moim ciele, a jego głos był gruby i zdumiewający, kiedy zapytał - „Zakochałaś się we mnie?”

Wciągnęłam oddech. Potem podniosłam głowę i spojrzałam na niego.

Boże, nie był przystojny. On był wszystkim.

„Zakochałam” - odpowiedziałam.

Jego nasycony wzrok stał się ostrożny.

„Zakochałaś?”

„Ten statek odpłynął, Cukiereczku. I jestem na nim. To się nazywa…” - wycedziłem po raz ostatni - „… Statek Miłości.”

I uśmiechnęłam się, gdy pod sobą i dookoła usłyszałam, zobaczyłam i poczułam, jak mój mężczyzna wybuchnął śmiechem.